خدا اگر بودم، یک بار تو را خلق میکردم، هزار بار تماشایت؛ اصلا تو را می بردم به کهکشان دیگری، دورتر از آدم ها، سالها نگاه ت میکردم، موهایت را شانه میزدم و تو برایم شعر میخواندی...

خدا نبودم و آدم بودن سرنوشت باختن تو بود.

پ. ن

تنها آدمی ست که در جوانی "تپش های عاشقانه ی قلبش" را جدی نمیگیرد، همانطور که در میانسالی درد های تیر کشنده ی قلبش را... با خود میگوید چیزی نیست، فرصت هست، حماقت امیدوارانه... آنگونه که جوانترها در عشق بیشتر بازنده اند و میانسال ها در سکته های ناگهانی قلبی...